მეოცნებენი

სექსუალური რევოლუციის ქრონიკა ერთ-ერთ პარიზულ ბინაში. მოქმედება 1968 წლის პარიზში ვითარდება — იმ დროს, როცა ქალაქში სტუდენტური მღელვარება ძალას იკრებს. კინოთეკის შენობის წინ გამართული პიკეტები ახალგაზრდობისა და ხელისუფლების შორის ქუჩის ბრძოლების დასაწყისი გახდა და საბოლოოდ საფრანგეთში პოლიტიკურ კრიზისამდე მივიდა. ახალგაზრდობასთან სოლიდარობის ნიშნად მაშინ პირველად ისტორიაში შეწყდა კანის კინოფესტივალი.

თუმცა „მეოცნებეებში“ პარიზის მოვლენები მხოლოდ ფონია. მთავარი პერსონაჟები — ინტელექტუალები-სინეფილები, და-ძმა და ამერიკელი ტურისტი, რომელიც მათ უერთდება — კარს უკეტავენ თავიანთ ბინას და შიგნით იწყებენ პირად სექსუალურ რევოლუციას, სრულიად დავიწყებული აქვთ ის, რაც კედლებს მიღმა ხდება.

ეს ფილმი ბერტოლუჩის ნოსტალგიაა საკუთარი ახალგაზრდობის მიმართ. მისი გმირები — ბუნტარები არიან, მშვენიერები თავიანთ დაუფიქრებლობასა და უპასუხისმგებლობაში.

„ფილმი ზღვარზე“ — ალბათ საუკეთესო აღწერაა. „მეოცნებეები“ სუნთქავენ ახალგაზრდობის წინააღმდეგობრიობით, თამამობით და მაყურებელს აღელვებულს ტოვებენ სცენების სიმრავლითა და სიშიშვლით.

და, რა თქმა უნდა, „მეოცნებეები“ განსაკუთრებულ სიამოვნებას მიანიჭებს კინოს მოყვარულებს. ფილმის მსვლელობისას გმირები შეგნებულად აცოცხლებენ თავიანთი საყვარელი ფილმების სცენებს: ჟან-ლიუკ გოდარის „გარიყულნი“ და „ბოლო სუნთქვაზე“, ტოდ ბრაუნინგის „საძაგლები“, ბრესონის „მუშეტი“ და „ბულონის ტყის ქალბატონები“, ჩარლი ჩაპლინის „დიდი ქალაქის ნათებები“, ლუის ბუნუელის „ოქროს საუკუნე“, ჰოვარდ ჰოუკსის „სახე ნაიარევით“, ბილი უაილდერის „სანსეტის ბულვარი“...