სუსპირია

ჯალოს კლასიკა — იტალიური ჰორორის ქვეჟანრი და დარიო არჯენტოს შემოქმედების მწვერვალი.
ყველაზე ლამაზი საშინელებათა ფილმი, რომელიც ოდესმე შექმნილა.

„სუსპირია“ — გაცოცხლებული, მაგრამ უხილავი შიშია — ამაღლებული და უსაზღვრო.
ის არის პანსიონის კედლებზე ამოტვიფრულ ეგვიპტურ ორნამენტებში, ფანჯრის მიღმა ქარის ხმაურში, კედლის მიღმა მომწყდარ ხმებში, ოთახის მეზობლის დაცარიელებულ საწოლში, ბურგერულ პივნუშაში ამოხეთქილ უხეშ სიცილში, უსულო მოედანზე უხილავი ფრთების შელტვენაში, რომელიც გულგრილადაა გადაშლილი, როგორც ოპერის დეკორაცია.

როცა შიშის კონცენტრაცია აუტანლად ძლიერდება, ის საშინელებად ფეთქდება — უმანკო საგნებიცა და არსებიც გონებას კარგავენ, ნიღბებს იხსნიან და მსხვერპლზე ესხმიან თავს.
მაგრამ როცა საშინელების უკანასკნელი აკორდები ჩაწყნარდება, მზრუნველად გარშემომყოფნი ცდილობენ გმირსაც და მაყურებელსაც დააჯერონ, თითქოს არაფერი განსაკუთრებული მომხდარა, ყველაფერს რაციონალური ახსნა აქვს, ხოლო დანარჩენი უბრალოდ მოეჩვენათ.
და იმისათვის, რომ საბოლოოდ გონება არ დავკარგოთ — არც ის, არც ჩვენ — მზად ვართ, ეს დავიჯეროთ.