მაღაზიის მძარცველები

კარგი, თავდაპირველად თითქოს კავაინური ფილმი ღარიბებზე, რომელიც მოულოდნელად გადაიქცევა გამორჩეულ გამონათქვამად ოჯახის ინსტიტუტზე. პატარა ოჯახი თითქმის სრულად ბებიის პენსიაზე ცხოვრობს, ზოგჯერ მაღაზიებიდან მცირე ქურდობასაც არ ერიდებიან. ერთხელ, მორიგი ქურდობის შემდეგ სახლში დაბრუნებისას, ოჯახის მამა პირველ სართულზე მდებარე აივნიდან პატარა გოგონას წაიყვანს — დედას, როგორც ჩანს, მისი ბედი საერთოდ არ აინტერესებს. მიუხედავად მოკრძალებული ეკონომიკური მდგომარეობისა, ამ მჭიდრო ოჯახს ბედნიერად ცხოვრება შეუძლია. როცა ტელევიზიით გოგონას გაუჩინარების შესახებ განცხადებას უყურებენ, გადაწყვეტენ, რომ ბავშვი დედას აღარ დაუბრუნონ.

„მაღაზიის ქურდები“ მოულოდნელად აიღო კანის კინოფესტივალის „ოქროს პალმის რტო“, რამაც არაერთი კრიტიკოსის უკმაყოფილება გამოიწვია: ხმაურიანი და ეპატაჟური ფილმების ფონზე — თაობის მანიფესტების და ახალი კინემატოგრაფიული ენების პარალელურად — ეს ჩუმი, მოკრძალებული იაპონური ფილმი უეცრად სრულიად შეუმჩნეველი სიდარბიელით ჩაეჭრა ეკრანს.

იაპონიაშიც ფილმმა დიდი გამოხმაურება გამოიწვია და თითქმის ისე გაკრიტიკეს, როგორც რუსეთში — „ლევიათანი“. კორეედას წინა ფილმები სოციალური რეალიზმის ჩარჩოებში ჯდებოდნენ. ამჯერად კი, ახალ ოჯახში როლური მოდელების გამოცდას ანარქისტებს ანდობს. არ არის შემთხვევითი, რომ იაპონიის პრემიერ-მინისტრი კანის გამარჯვებით განრისხდა და რეჟისორს ტრადიციული მილოცვა არ გაუგზავნა — ისეთი, როგორსაც იაპონელ სპორტსმენებსა და ნობელის პრემიის ლაურეატ ისიგუროს უძღვნიდა. ხელისუფლების აზრით, ამ ფილმით კორეედამ ქვეყანა არ ვლოცა, არამედ დაამცირა.

კანის კინოფესტივალის ოქროს პალმის რტო.