ჯიბის ქურდი

მთავარი გმირი — იდეით შეპყრობილი ჯიბის ქურდი — არ სურს სხვებივით იმუშაოს და არც შეუძლია სხვებივით შეიყვაროს. ის ისე იქცევა, თითქოს მთელი მსოფლიო თამაშია ფარულ წესებით, ხოლო ადამიანები — ფიგურები ჭადრაკის პარტიაში, რომელიც მან უკვე წააგო. მისი ხელები ცალკე ცხოვრობენ, თვითონ ირჩევენ, რომელ ჯიბეში შეძვრნენ — „ჯიბის ქურდისთვის“ მნიშვნელოვანი არა თავად დანაშაულია, არამედ მისი ქორეოგრაფია. ამ უცნაურ ჟესტების ცეკვაში არ იბადება დანაშაულის ისტორია, არამედ დაკვირვების გამოცდილება — სისუფთავის ლაბორატორია: გაწმენდილი ჟესტი, გაწმენდილი სიტყვა, გაწმენდილი მზერა. კამერა აქ არ ცდილობს შენიშნონ, არაპროფესიონალი მსახიობები კი არ თამაშობენ, უბრალოდ მოქმედებენ კადრში. არსებობს მხოლოდ მოძრაობები, მათ შორის სიცარიელეები და მონტაჟი, რომელიც ამ ყველაფერს პოეზიად გარდაქმნის.

ბრესონი „ჯიბის ქურდზე“:
ხალხი ვერ ხვდება, რომ შემოქმედება უპირველესად შემცირებაა, ზედმეტის გამოწურვა. ეს არის არჩევნის აუცილებლობა. ყველაზე საშიში ფილმისთვის — დაუდევრობაა, გადატვირთულობა, ქაოსი. ამ ქვაბში ხშირად იყრის თავს ერთმანეთთან შეუსაბამო რამეები. ამას ემატება დრამატული ხელოვნება (რომელსაც აქ არაფერი ესაქმება) და საბოლოოდ ყველაფერს აურევს. მე კი ვცდილობ რეალობა დავიჭირო, რეალობის ფრაგმენტები რაც შეიძლება სუფთა სახით და შემდეგ დავალაგო ისინი გარკვეულ თანმიმდევრობაში. ამის გამო მოუმზადებელ მაყურებელს შეიძლება დაეუფლოს ასკეტიზმისა და სიმშრალის შეგრძნება, რაც ჩვეულებრივი ფილმების ყურებისას არ ემართება და რაც შესაძლოა დიდად დააბნიოს შედარებისას.