გასულ წელს მარიენბადში

ალენ რობ-გრიეს სცენარით.
მდიდრულ და უზარმაზარ, ლაბირინთივით სასტუმროში, მამაკაცი დასდევს გათხოვილ ქალს და ამტკიცებს, რომ გასულ წელს მათ შორის მარიენბადში, ან კარლსბადში, ან კიდევ სხვა კურორტულ ქალაქში, ვნებით სავსე რომანი ჰქონდა. ქალი კი პასუხობს, რომ არაფერი არ ახსოვს — თუმცა რაღაცნაირად გაუბედავად. ამავდროულად, წყვილს უთვალთვალებს ქმარი, რომელიც ორ ადამიანს შორის ურთიერთობის უდანაშაულობაში ეჭვს შეიტანს. მართლა მოხდა ეს რომანი თუ არა — საბოლოოდ, ამის გარკვევა სრულიად შეუძლებელია. იქნებ ვიღაცამ მეხსიერება დაკარგა? ან იქნებ მეორეს ფანტაზია აქვს საოცრად მდიდარი? და თუ ყველაფერი მოგონილია, მაშინ ვინ იტყუება? და თუ სიზმარია — ვინ ვის ესიზმრება?

ეს ერთ-ერთია იმ ფილმთაგან, სადაც თითქმის შეუძლებელია გაიგო, რა ხდება სინამდვილეში — და უფრო მეტიც, მცდელობა იმისა, რომ დაიჭირო სიუჟეტი, შეკრიბო და ახსნა ფრაგმენტული დიალოგები და გამოსახულებები, მხოლოდ გააფუჭებს მთელ შთაბეჭდილებას.
რეკომენდებულია ყურება გაუგებლად.

მიუხედავად იმისა, რომ ვერავინ ვერაფერი გაიგო, ფილმმა კოლოსალური გავლენა მოახდინა როგორც ფრანგულ კინემატოგრაფზე, ისე ისეთ საერთაშორისო ავტორებზე, როგორიც იყვნენ ინგმარ ბერგმანი, ფედერიკო ფელინი, სტენლი კუბრიკი, დევიდ ლინჩი.
პიტერ გრინუეი: „ზოგჯერ მგონია, რომ როცა ფილმებს ვიღებ, უბრალოდ ვცდილობ ხელახლა გადავიღო «გასულ ზაფხულს მარიენბადში».“

ვენეციის კინოფესტივალის „ოქროს ლომის“ პრემია