ამარკორდი

ვუყურებთ ფელინის ერთ-ერთ მთავარ შედევრს — ფილმს-მოგონებას, რომელიც თითოეული ჩვენგანის მშობლიურ ქალაქს ახსენებს. მნიშვნელობა არ აქვს, იტალიაში დავიბადეთ თუ არა — ყველა ოდესღაც ბავშვი ვიყავით.

ფილმ “ამარკორდის” მთავარი გმირი თავად ქალაქია, რომელიც ზღვის სანაპიროზეა გაშლილი. ეს არის განსაკუთრებულად ცოცხალი ფილმი — გეჩვენება, თითქოს ფელინი მართლაც მივიდა იტალიის პროვინციალურ ქალაქში, კამერები სხვადასხვა კუთხეში დააყენა და ჩვენ კი უბრალოდ ვუყურებთ, როგორ ვითარდება ცხოვრება.

რეჟისორი დასცინის რელიგიას, პოლიტიკას — გეგონება, ნებისმიერი ინსტიტუტი, რომელიც ადამიანს შეუქმნია, მისთვის უცხოა. ფაშისტებიც კი ნათელ ფერებშია წარმოჩენილი — მაშინ ხომ იტალიის მოსახლეობის 99% პარტიაში შედიოდა. ერთ ეპიზოდში, დაკითხვისას, ოფიცერი პატიმარს ეუბნება: „კიდევ ცოტაც და ყავასაც შემოგთავაზებდით“ — და ათავისუფლებს. თუმცა, შესაძლოა, ფელინი ცოტა აზვიადებს — გართობისთვის.

ქალაქის პეიზაჟების ფონზე გამოირჩევა ერთი ოჯახი — მათი ყოველდღიური ქაოსი, ხმაურიანი დიალოგები (იტალიელები ხომ ყოველთვის ხმამაღლა საუბრობენ — ზოგჯერ ძნელი გასარჩევია, ჩხუბობენ თუ აქებენ ერთმანეთს), სიხარულები და სევდები.