ბერლინის ცა

თვალისთვის ნამდვილი ნეტარება — ვიმ ვენდერსის მთავარი ფილმი. ლამაზი, პოეტური, ამაღლებული — და ამას დამატებული ნიკ ქეივი.

„ეს კინოუსტორიის ერთ-ერთი ყველაზე საინტერესო პარადოქსია, ფაქტობრივად, რადიკალური ექსპერიმენტი, რომელიც აერთიანებს შეუთავსებელს: ბერლინის დოკუმენტურ ფაქტურასა და მის მკვიდრებს (ფილმში არაპროფესიონალები მონაწილეობენ, ნიკ ქეივმა და პიტერ ფოლკმა კი საკუთარი თავები განასახიერეს) — და სქემატურ, პირობით ზღაპარს ანგელოზზე, რომელიც ცირკის ჰაეროვან გიმნასტზე შეყვარებულია.

ფილმი მოულოდნელად იქცა საყოველთაო ჰიტად და მაყურებლის ფავორიტად, რომელიც ციტატებად დაიშალა — რაც გამოიწვია იმაშიც კი, რომ მას ჰოლივუდური რიმეიქი მოჰყვა, აბსურდულ დონემდე, ნიკოლას ქეიჯის მონაწილეობით. „ცა ბერლინის თავზე“ უფრო რთულია, ვიდრე ერთი შეხედვით ჩანს — რომანტიკული სიუჟეტი მხოლოდ საფარია. ეს არის ფილმი იმაზე, თუ რამდენად შეუძლებელია რეალობის შეჯერება ხელოვნურად კონსტრუირებულ ფანტაზიასთან, იმაზე, თუ როგორი უნაყოფოა ნებისმიერი იდეალიზმი, როგორ შეუქცევად იცვლება სამყარო და როგორ ფეთქებადია ბოროტების ბუნება.

ეს ფილმი არა მხოლოდ მწერლის მიერ შექმნილი სამყაროა, არამედ თავად მწერლეზეა.
ანგელოზი დამიელი (ბრუნო განცი დაუვიწყარი სილამაზით), რომელმაც უარი თქვა ანგელოზურ ბუნებაზე და შავთეთრ უკვდავებაზე — სასიცოცხლო, ფერადი სიყვარულის გამო, ფილმის პირველ და ბოლო კადრებში საკუთარ ფიქრებს წერს ქაღალდზე, ხოლო მოხუცი მთხრობელი, ჰომეროსის მეტსახელით (კურტ ბოა, რომელიც „კასაბლანკაშიც“ თამაშობდა), ცდილობს გაბნეული შთაბეჭდილებები და მოგონებები ერთ ამბად აქციოს — თუმცა მას ეს არ გამოსდის.“

(ანდრეი დოლინი)

დასასრულის ტიტრებში ფილმი „ეძღვნება ყველა ყოფილ ანგელოზს, მაგრამ განსაკუთრებით — იასუჯიროს, ფრანსუასა და ანდრეის“.
საუბარია კინორეჟისორებზე: იასუჯირო ოძუ, ფრანსუა ტრიუფო და ანდრეი ტარკოვსკი.