ფილმი ღმერთის რწმენაზე, რომლის არყოფნაც, ალბათ, უკეთესი იქნებოდა.
ახალგაზრდა ქალი, კარინი, მიჰყავთ ერთ უკაცრიელ კუნძულზე, ფსიქიატრიული კლინიკიდან გამოსვლის შემდეგ რეაბილიტაციისთვის. თუმცა კარინი დარწმუნებულია, რომ სრულიად ჯანმრთელია — უბრალოდ მალე, კედელში არსებულ ნაპრალიდან, მას ღმერთი გამოეცხადება. ფილმის სათაური ეფუძნება მოციქულ პავლეს სიტყვებს: „ახლა ვხედავთ თითქოს ბინდიანი მინის გავლით, ბუნდოვნად, ხოლო მაშინ — პირმოწმეს; ახლა ნაწილობრივ ვიცი, ხოლო მაშინ შევიცნობ ისე, როგორც თავად ვარ შეცნობილი.“ უნდა ითქვას, რომ გმირის შეხვედრა საკუთარ ღმერთთან — ეკრანზე ნანახი ერთ-ერთი ყველაზე შემაძრწუნებელი ბოგოეფანიაა.
ფილმები „ბინდიანი მინის გავლით“, „ზიარება“ და „დუმილი“, რომლებიც ერთმანეთს მიჰყვნენ, ბევრმა კინოკრიტიკოსმა ერთობლივად „რწმენის ტრილოგიად“ შერაცხა, თუმცა თავად რეჟისორი ამ განსაზღვრებას ეწინააღმდეგებოდა. მაგრამ ბერგმანის სამყაროში ღმერთი მართლაც მნიშვნელოვანი ფიგურაა — მნიშვნელოვნად იმით, რომ ის არ არსებობს (ან, რაც უფრო საშინელია, რომ იგი უემოციოდ დუმს ადამიანურ ტკივილზე). მის ადგილას დარჩენილი სიცარიელე აუტანლად ანათებს და მაყურებელი გმირებთან ერთად განიცდის ღმერთის სიჩუმის საშინელებას.
ფილმის „ბინდიანი მინის გავლით“ გადაღებისას ბერგმანი პირველად მოხვდა ფიორეს კუნძულზე. ამ ადგილების უცხო და იდუმალმა ხედებმა რეჟისორი იმდენად აღაფრთოვნა, რომ იქ დასახლდა და მოგვიანებით კიდევ შვიდი ფილმი გადაიღო, მათ შორის ცნობილი „პერსონა“. ბერგმანის გარდაცვალების შემდეგ მის სახლში კულტურული ცენტრი გაიხსნა, ხოლო კუნძულზე ყოველწლიურად იმართება მცირე კინოფესტივალი.
შეხვედრას ფილოსოფოსი და კინომცოდნე (და კინოთეატრის თანადამფუძნებელი) ვარია ვლასოვა წაიყვანს.
