საყვარლები პონტ-ნეიფის ხიდიდან

„სიყვარულის ანარქიის ჰიმნი“, „მშვენიერი ურბანული ექსპრესიონისტული ფანტაზია“, რომანი შეყვარებულ პარიზელ კლოშარებზე (სხვა სიტყვებით — ფრანგ ბომჟებზე).

ამ ფილმის შექმნის ისტორია ისეთივე დაუნდობელია თავის სიგიჟეში, როგორიც არის მისი სიუჟეტი, პერსონაჟები და თავად ლეოს კარაქსის ფიგურა. მარტო ის რად ღირს: რეჟისორმა ერთ-ერთი პროდიუსერი გაკოტრებამდე და სიკვდილამდე მიიყვანა, ხოლო მეორემ, მხოლოდ დროულად რომ გათავდა გონზე და კონტრაქტი გაწყვიტა, საქმე ფინანსური ზარალით დაასრულა. ვერ მოახერხა გადაღება ნამდვილი ახალი ხიდის (Pont Neuf) ფონზე, მაშინ როცა ხიდი რემონტზე იყო და იდეალური მომენტი ჰქონდა — ვერ დაეწია გრანდიოზულ ფეიერვერკს საფრანგეთის რევოლუციის 200 წლის იუბილესთან დაკავშირებით. საბოლოოდ, ახალი ფინანსური წყაროს პოვნით კარაქსმა ააშენა მასშტაბური დეკორაციები — ხიდი, სენა, უნივერმაღ „სამარიტენის“ ფასადი და თავად ფეიერვერკიც კი ხელახლა გააკეთა — ამ ყველაფერზე ბიუჯეტის ნახევარი დაიხარჯა.

ფილმმა გაქირავებაში წარუმატებლობა განიცადა. სამაგიეროდ, კინო კრიტიკოსებმა ოვაციით მიიღეს: მაგალითად, ჟურნალი Cahiers du Cinéma სპეციალურ ნომერს სრულიად ამ ფილმს უძღვნიდა, როგორც „ერთ-ერთ ყველაზე სტილურ 90-იანი წლების ფილმს“. წლების შემდეგ, ნელ-ნელა ფილმმა იპოვა თავისი მაყურებელი — ის, ვინც მზად იყო კინოთეატრში ატირებულიყო, ან შეყვარებული გმირების გამო, ან საკუთარი თავის — უბედური და იმედგაცრუებული, ვინც მთლიანად მოიხიბლა ამ ხიდით, ამ გმირებით და თვითონ ამ კარაქსისეულ ჯადოსნობით.

დიდება სიგიჟეს, დიდება გიჟებს!