მეხანძრეების მეჯლისი

კომედია, რომლის გამო მისი რეჟისორი ათწლიან სასჯელს თითქმის ვერ გადაურჩა, მაგრამ საბოლოოდ ემიგრაციით შემოიფარგლა, სადაც კიდევ არაერთი კარგი ფილმი გადაიღო (მაგალითად, „ვიღაცამ გადაფრინდა გუგულის ბუდეზე“).

ერთ საღამოს ფორმანმა მეგობრებთან ერთად გაერთო და ადგილობრივ კულტურის სახლში წავიდა, სადაც რეალურ სახანძრო ბალს დაესწრო. ფორმანი იხსენებდა, რომ იქ ნანახი ნამდვილი კოშმარი იყო. ამის გადასატანად მეგობრებმა სცენარი დაწერეს, რომლის მიხედვითაც ფორმანმა გადაიღო ფილმი — მისი უკანასკნელი ნამუშევარი სამშობლოში. ბევრმა ფილმში სოციალისტური ჩეხოსლოვაკიის კომუნისტური წყობის კრიტიკა დაინახა. ფორმანი სერიოზულ გასაჭირში აღმოჩნდა — მას 10 წლიანი პატიმრობა ემუქრებოდა სახელმწიფოს ეკონომიკური ზიანის მიყენებისთვის. რეჟისორს ხელი ჩეხოსლოვაკიიდან ფრანგმა პროდიუსერმა კლოდ ბერიმ და ყველასთვის კარგად ცნობილმა რეჟისორმა ფრანსუა ტრიუფომ შეუწყვეს: მათ შეიძინეს ფილმის საერთაშორისო პროკატის უფლებები. შემდეგი ფილმი ფორმანმა უკვე ემიგრაციაში, აშშ-ში გადაიღო.

ფილმი ნომინირებული იყო „ოსკარზე“ საუკეთესო უცხოენოვანი ფილმის კატეგორიაში. ასევე ის შევიდა კანის კინოფესტივალის 1968 წლის პროგრამაში, თუმცა ფესტივალი საფრანგეთში მომხდარი არეულობების გამო არ ჩატარებულა.