სიტყვა მთავარი პროკურორისა

ვლადიმირ სოროკინის ნაწარმოებები შესანიშნავ შესაძლებლობას იძლევა, მრავალფენიანი სიტუაციები გაიშალოს სცენაზე. ეს ხდება თანამედროვე მითოლოგიური სახის წყალობით, რომელსაც შეიძლება ეწოდოს „ადამიანობის კულტურის სული“. ანუ ეს არ არის სრულსისხლიანი ფიზიკური პერსონაჟი, არამედ ერთგვარი სული, ჩამოყალიბებული კულტურის ისტორიის უმნიშვნელოვანესი მიღწევების კვალი-განბეჭდილებისგან. ის ვლინდება ენის ასოციაციების სიმდიდრით, პერსონაჟთა ქცევის აბსურდულობით და სრულიად ტრადიციულ თეატრალურ მოქმედებაში შოკისმომგვრელი ელემენტების შეჭრით.

ასე, „მთავარი პროკურორის სიტყვის“ დროს, პროკურორი განიხილავს გარკვეული ბრალდებულის საქმეს, რომელიც ფაქტობრივად ბრალად ედება იმაში, რომ თავისი სამეცნიერო კვლევების შედეგად, ოცდამეერთე საუკუნის ხელოვნება ადამიანური კულტურის ყველა სხვა მიღწევას მაღლა დააყენა — ლეონარდოზე, შექსპირზე, მოცარტზე… თუმცა, საქმის ანალიზისას იძულებული ხდება ოპერირება კონკრეტული კულტურული მტკიცებულებებით და ბრალდებულის არასტანდარტულ ლოგიკასთან მიმართებით, თავადვე დროდადრო ბრალდებულად იქცევა.