ზაფხული მონიკასთან ერთად

ვნებიან, მაგრამ განწირულ სიყვარულზე და რეალობიდან ოცნებაში გაქცევაზე მოთხრობა — ოცნებაში, რომელიც ნელ-ნელა ქრება.
ფილმი, საიდანაც იწყება ის ბერგმანი, რომელიც გვიყვარს.

ახალგაზრდა შეყვარებულები文明ს შორდებიან და უბრუნდებიან ხელუხლებელ სკანდინავიურ ბუნებას. მათი დღეები თავისუფლებით და სპონტანურობითაა სავსე — წყვილი ტკბება ერთმანეთით და იმ ახალგაზრდობით, რომელიც ყველა საზღვარს სცდება. დრო არსად ეჩქარება, მზე მას ნელა ადნობს და ის თაფლივით იღვრება. მათთვის შექმნილი იდილიური სამყარო კი უსაფრთხო და მარადიული გეგონება... ჯერ-ჯერობით.

და მერე ყველაფერი ინგრევა. მათ შორის — ეკრანის მეოთხე კედელიც.
დასასრულში, ცოტა ხნით ადრე, სანამ მონიკა კვლავ იძულებით და უიმედოდ დაიწვება ყოფილ საყვარელთან, ის არღვევს ყველა კინოს წესს — პირდაპირ კამერაში, პირდაპირ მაყურებლის თვალებში იყურება.

ცნობილია ჟან-ლიუკ გოდარის სიტყვები, რომელმაც ამ სცენას სამართლიანად უწოდა:
„ყველაზე სევდიანი კადრი კინოს ისტორიაში“.