სინდრომები და საუკუნე

პირველი ტაილანდური ფილმი, რომელიც კანის კინოფესტივალის ეკრანზე გამოჩნდა.
არაწრფივი თხრობით გადაღებული ფილმი მეხსიერებაზე, რომელიც რეჟისორმა თავის მშობლებს მიუძღვნა.

თავად რეჟისორი ასე აღწერს ფილმის იდეას:
„ეს არის ფილმი ტრანსფორმაციის შესახებ — როგორ გარდაიქმნება ადამიანი უკეთესობისკენ. ეს არის ფილმი გულზე. ეს არ არის მხოლოდ სიყვარულზე; უფრო მეტად მეხსიერებაზეა. გრძნობებზე, რომლებიც სამუდამოდ აღიბეჭდა გულში.“

ვირასეტაკული კანის ფესტივალის ერთ-ერთი ფავორიტია. იგი იღებს დასავლური სტანდარტებით ეგზოტიკურ ფილმებს მაგიური რეალიზმის ჟანრში: მის კინოს განასახიერებენ სულები, აჩრდილები და საოცრებები, რომლებიც ბუნებრივად ერწყმიან რეალობას.
რეჟისორის გვარის სწორად წარმოთქმა უკვე იქცა კინოფილების ერთგვარ ტესტად, თუმცა თავად გვთხოვს, უბრალოდ ჯო გვაწოდოს.