შვიდი ფსიქოპატი

პოსტმოდერნისტული „ვინეგრეტი“ ფილმის „დაიმალე ბრიუგეში“-ს რეჟისორისგან. სცენარისტ მარტის (სახელი არ იცით თავად რეჟისორს მიუთითებს თუ მის კუმირს — სკორსეზეს) შემოქმედებითი კრიზისი აქვს: დედლაინები იწვის, ხოლო სტუდიისთვის დაპირებული სცენარიდან მხოლოდ სათაური დარჩა — „შვიდი ფსიქოპატი“. მისი მეგობარი გადაწყვეტს, უიღბლო მწერალს შთაგონება რეალური ცხოვრებიდან მისცეს და გაზეთში ფსიქოპატების ძებნის შესახებ განცხადებას აქვეყნებს. ისინი, ბუნებრივია, დიდხანს არ აყოვნებენ და მალე მეგობრების კართან ჩნდებიან, თავგადასავლების ყველაზე საშიშ და აბსურდულ წვერში რომ ჩათრიონ.

ეს არის მაკდონაგის მეორე ფილმი, სადაც ის სრულიად არაპოლიტკორექტულად ირონიზირებს საკუთარ თავზე და საკუთარ ირლანდიურობაზე, შემოქმედებით კრიზისზე, მაყურებლის მოლოდინებზე და, ბოლოს, თვითონ კრიმინალური ბოევიკის ჟანრზეც. აბსურდის ხარისხითა და განზრახ გადამეტებული ეკრანული ძალადობით, ეს ნამუშევარი ყველაზე მეტად ტარანტინოს ადარებს — ოღონდ იმ შემთხვევაში, თუკი მას ცოტაოდენი ადამიანურობა და სენტიმენტალურობა დაემატებოდა.