ფსიქო

გოგონა გადაწყვეტს სამუდამოდ მიატოვოს უყურადღებო საყვარელი, სამსახური და მოსაბეზრებელი ცხოვრება — იპარავს დიდ თანხას და გარბის ქალაქიდან. გზად შეაჩერებს მოტელში, სადაც გაიცნობს მის უცნაურ მეპატრონეს — ახალგაზრდა კაცს, რომელიც მარტოსულად ცხოვრობს სავსე მიტოვებულ ჩიტების საფერფლეებთან და დესპოტ დედასთან. ამის შემდეგ გმირი უკვალოდ ქრება.

კლასიკა-გადაკლასიკა-სუპერკლასიკა. „ფსიხოზე“ ყველამ ყველაფერი თქვა. რეჟისორმა პიტერ ბოგდანოვიჩმა მას უწოდა: „შესაძლოა, ყველაზე ვიზუალური, ყველაზე კინემატოგრაფიული ფილმი, რაც კი ოდესმე გადაღებულა“.

„ფსიხო“ უყვართ:
– ფსიქოანალიტიკოსებს — როგორც ტრიადული პიროვნების სტრუქტურის თვალსაჩინო დემონსტრაცია,
– საშინელებათა ჟანრის მოყვარულებს — როგორც ერთ-ერთ პირველ ჭკვიან ჰორორს, რომელიც მთელ ფილმს სუსპენსზე ამყარებს,
– რეჟისორებს — როგორც ვიზუალური აღმოჩენების საგანძური და შთაგონების ამოუწურავი წყარო,
– და, რა თქმა უნდა, კლასიკური შავ-თეთრი ამერიკული კინოს მოყვარულებს.

სუსპენსი — ეს ის მდგომარეობაა, რაც ჰორორს აკეთებს გემრიელად საშიშად. ეს არა თვითონ საშინელებაა, არამედ მის მოსალოდნელობასთან დაკავშირებული დაძაბულობისა და შფოთვის მოლოდინი. სწორედ ამ გრძნობის შექმნაშია ალფრედ ჰიჩკოკის მთავარი წვლილი.

„ოქროს გლობუსი“ — საუკეთესო ქალი მეორეხარისხოვანი როლის შესრულებისთვის.