პიკნიკი დაკიდული კლდეებთან

დამთრგუნველი, იდუმალი, იმპრესიონისტების ტილოებს მაგონებელი ფილმი მათთვის, ვისაც მოსწონს პასუხგაუცემელი საიდუმლოებები.

ქალთა პანსიონი ავსტრალიაში. აფრეფილი კაბები, ვარდისფერი დეკორი, ვერცხლის სარკეები. დახვეწილი მანერები, გამართული ზურგები, მოსაწყენი გაკვეთილები. კორსეტები და ხელთათმანები, რომლებსაც ვერ გაიძრობთ, თუნდაც სიცხეში. თეთრი მაქმანები, შავი წინდები, ჩალის ქუდები. ჩუმი სარა უყვარდება კლასში ყველაზე ლამაზი გოგონა — მირანდა. სასჯელად, ცუდი სწავლების გამო, სარას ართმევენ პიკნიკზე წასვლის საშუალებას, რომელიც ადგილობრივ ღირსშესანიშნაობასთან — გადაკიდებულ კლდესთან — იგეგმება. ბუნებაში გოგონებს მხოლოდ რამდენიმე საათი აქვთ, რომ დაისვენონ წესებისგან, ეტიკეტისგან და — ოჰ, ბედნიერებავ — ხელთათმანებისგან. ვიღაც ბალახზე წევს, ვიღაც კითხულობს, ვიღაც ყვავილებს აგროვებს, ხოლო რამდენიმე მოსწავლე, მირანდას ჩათვლით, კლდის შესასწავლად მიდის და უკვალოდ ქრება.

ეს იშვიათი ფილმია, სადაც საიდუმლო სწორედ თავისი ბუნებით გვხვდება, და არა იმისთვის, რომ ამოხსნას დაელოდოს. როგორც თავად რეჟისორმა თქვა:
„ბავშვობაში მიყვარდა 'შერლოკ ჰოლმსი', მაგრამ მახსენდება, როგორ მაწბილებდა ხოლმე რთული საიდუმლოს საბანალური ახსნა. ჩემთვის ყოველთვის უფრო მომაჯადოებელია თვითონ საიდუმლო, ვიდრე მისი შესაძლო პასუხები“.

და კიდევ — „პიკნიკს“ აშკარად მოუხდა ეპიგრაფი ედგარ ალან პოსგან:
„რაც გვესიზმრება და რასაც სხვები ხედავენ ჩვენში — მხოლოდ სიზმარია სიზმარში.“