არც მატარებლები, არც თვითმფრინავები

ნიდერლანდელი კლასიკოსის, იოს სტელინგის, ყველაზე კეთილი ფილმი – კამერული, საუბრისეული, სევდიანი კლოუნადის სტილში.

სადგურის კაფეში შუა ხნის კაცი პატარა ჩემოდნით მოდის. ის დამშვიდობებას აპირებს – გმირს შორი გზის გასავლელად ემზადება. კაფეში მოდიან და მიდიან უცნაური ადამიანები: ზოგი მისთვის ახლობელია, ზოგი – სრულიად უცნობი. თუმცა, ზოგჯერ ყველაზე უცნობი ადამიანები ყველაზე ახლობლები აღმოჩნდებიან, ხოლო ყველაზე ახლობლები – უცნობები. მისი მოახლოებული გამგზავრების ფონზე ერთადერთი კავშირი, რომელსაც მნიშვნელობა აქვს, სიყვარულია – რომელიც, მიუხედავად ამისა, ვერავის გადაარჩენს.

შეხვედრას ჩაატარებს ფილოსოფოსი და კინომცოდნე (და კინოთეატრის თანადამფუძნებელი) ვარია ვლასოვა.

ვარია: „ეს იმ ფილმებიდან ერთ-ერთია, რომელიც ჩემს 20-იან წლებში ძალიან მნიშვნელოვანი იყო ჩემთვის, მაგრამ მას შემდეგ აღარ განმიცდია. ასეთ კინოხელოვნებასთან დაბრუნება ყოველთვის რისკია და არა ყოველთვის აუცილებელი, თუმცა, მაგალითად, 'გაუცხოებასთან' ერთ-ერთი ბოლო შეხვედრისას ყველაფერი შესანიშნავად წარიმართა: ვიგრძენი, თითქოს ძველი მეგობარი შევხვდი, რომლის აღქმა დეტალებში შემეცვალა, მაგრამ მთავარში უცვლელი დარჩა – ღრმა კავშირის განცდაში“.