პატარა ოტიკი

როი ანდერსონის ერთ-ერთი ყველაზე წარმატებული ფილმი
(არ აგერიოთ უეს და პოლ თომას ანდერსონებში!) — მოზარდული სიყვარულის შესახებ, ისეთივე სათუთი, სუფთა და უმანკო, როგორც თავად ეს თემა. ამ ფილმს ხშირად უწოდებენ შვედურ „რომეოსა და ჯულიეტას“, თუმცა, ჩემი აზრით, ის სულ სხვაზეა. ბავშვებთან ყველაფერი რიგზეა — სწორედ დიდები არიან დაკარგულები. სწორედ ისინი ქმნიან ტრაგედიას, სწორედ ისინი იგდებენ თავს ჩიხში, სწორედ მათ არ გამოსდით ბედნიერად ცხოვრება.

ბავშვები ცხოვრობენ თავის ჩუმ, ფარულ ცხოვრებით და სექსუალური განათლების საკითხებსაც დამოუკიდებლად აგვარებენ. მით უმეტეს, რომ არავისთან აქვთ საუბრის სურვილი — მათი ნათესავები ან კარიკატურულად ბურჟუაზულები არიან, ან — ნევროზით შეპყრობილნი. საერთოდ, თავიანთ ცხოვრებაში ისე არიან დაკარგულნი, თითქოს ჩეხოვის პერსონაჟები იყვნენ.

ბავშვებს კი ყველაფერი სისუფთავით და ბუნებრივად გამოსდით: ცარიელი ბინა, კასეტური მაგნიტოფონი, ფლასკიდან დაღვრილი ალკოჰოლი, ორი მოკრძალებული ჭიქა... დილით ისინი თავდავიწყებით დახტიან საწოლზე — ასე პოულობს მათ მთავარი გმირის დეიდა.

„სიყვარულის შვედური ისტორია“ როი ანდერსონმა გადაიღო ჯერ კიდევ კინოშკოლის დასრულებამდე — როცა თავადაც, მართალია ოდნავ უფროსი იყო თავისი გმირებზე, მაგრამ — არა ბევრად.