ცხვარი

ლაკონური, გამოზომილი და გულწრფელად ირონიული კინო საკულტო სტუდია A24-სგან, რომლის აღწერაც შეიძლება მარტივ ფორმულამდე დავიყვანოთ: პრინციპულად არაშინელი საშინელებათა ფილმი ოჯახზე, რომელიც ცხვარს საკუთარი შვილისავით ზრდის.

ყოველი ოჯახი საკუთარ ჭკუაზე გიჟდება. ისლანდიური ბორცვების შუაგულში ცხოვრობს მეურნე წყვილი — კაცი და ქალი. ფერმაში ცხვრები ბალახობენ, უსასრულო მინდვრებს ძველი ტრაქტორი თესავს კარტოფილით, ირგვლივ — სიმშვიდე და სიწყნარე. არც მეზობლები, ცივილიზაციის მინიმალური ნიშნები: ელექტროენერგია, წყალი და ტელევიზორი ვიდეომაგნიტოფონით. ვიღაცისთვის — იდილია, ვიღაცისთვის — პოსტჰორორი. საშინელებათა ჟანრის ახალი თაობის რეჟისორები, როგორც ჩანს, აღარ ცდილობენ მაყურებლის შეშინებას. შიში მათ ფილმებში სადღაც ღრმადაა დამალული და მხოლოდ იშვიათად იჩენს თავს. აშინებს არა გარე საფრთხე, არამედ ადამიანის შინაგანი სამყარო; არა პირდაპირი საშიშროება, არამედ მისი ჰიპოთეტური შესაძლებლობა.
„აგნეცი“ სწორედ ასეთი ჟანრული მიდგომის ეტალონური მაგალითია — ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი საფეხური. ჰორორი, სადაც შიში მთლიანად შეიცვალა ბუნდოვანი, დაუსრულებელი შფოთვით, რომელიც ახლოდან არც თუ ისე მარტივად იშიფრება.

— პაველ პუგაჩოვი, ჟურნალი „სეანსი“