მე ვფიქრობ ყველაფრის დასრულებაზე

ლუსი (ან იქნებ ლუიზა, ან იქნებ ივონა, ან იქნებ საერთოდ არც არსებობს ეს გოგონა) ფიქრობს თავის ბოიფრენდთან, ჯეიკთან, განშორებაზე, მაგრამ ამის ნაცვლად მასთან ერთად მიდის მშობლების სანახავად, შორეულ ფერმაში. ეს არის ის, რაც ფილმში ხდება, მაგრამ ეს სულაც არ არის ის, რაზეც ფილმია. როგორც ჩანს, მაყურებელს სთავაზობენ ან ლინჩის თავსატეხების მსგავსად პლოტური საიდუმლოებების ამოხსნას, ან... ან ბოლოს და ბოლოს მოდუნებას და სიუჟეტს მიღმა ყურებას. ორივე გზა კარგია, ორივე შემთხვევაში საინტერესოა. „ვფიქრობ, როგორ დავასრულო ყველაფერი“ — პესიმისტური, ლამაზი, ტვინმომშლელი და თავისებურად გულშიჩამწვდომი კინოა. აქ არის ყველაფერი ერთად: შეგიძლიათ დატკბეთ, თანაუგრძნოთ, იფიქროთ და თანაც თითქოს მტვრიანი ტომარა დაგეცეთ თავში.

ეს ფილმი გადაიღო ჩვენმა ფავორიტმა ჩარლი კაუფმანმა, სცენარისტმა „გონების მარადიული ნათელის“ და „იყო ჯონ მალკოვიჩი“, რომელმაც საბოლოოდ გადაწყვიტა, რომ კინოგადაღების პროცესიც საკუთარ ხელში აეღო და უკვე სამი ფილმი გადაიღო საკუთარი სცენარებით.