ფილმი, რომელმაც 1990-იან წლებში საზოგადოებაში უზარმაზარი რეზონანსი გამოიწვია.
ჯეკი (ნორტონი) ცხოვრობს ტიპურ ბლოკის სახლში, დადის მოსაწყენ, „ბლოკურ“ სამსახურში და თითქოს თავადაც აღარ არსებობს — ცარიელი ადგილია. საკუთარი თავის მიმართ სიბრალულის გამო ის ესწრება სასიკვდილოდ ავადმყოფთა ანონიმური მხარდამჭერი ჯგუფების შეხვედრებს: იტირებ თითქმის მკვდრის მხარზე — და იქნებ ღამით დაძინებაც მოახერხო. ასე გრძელდება მანამდე, სანამ ის არ გაიცნობს ტაილერ დერდენს (პიტი) — იდუმალ ანარქისტს, რომელიც ეხმარება მას „მავნე ჩვევებისგან“ გათავისუფლებაში, როგორიცაა ბინა და სამსახური, და ერთ მშვენიერ საღამოს სთხოვს, სახეში დაარტყას — რაც შეიძლება ძლიერად. აქედან იწყება ეს უცნაური ზღაპარი.
დღეს ამის დაჯერება რთულია, მაგრამ პრემიერის შემდეგ ფილმი საზოგადოებამ და კრიტიკოსებმა უკიდურესად ორაზროვნად მიიღეს და სალაროებში ხმაურით ჩავარდა. თუმცა ათი წლის შემდეგ The New York Times-მა მას უწოდა „ალბათ, ჩვენი დროის განმსაზღვრელი საკულტო ფილმი“.
