უკანასკნელ ამოსუნთქვამდე

ფრანგული ახალი ტალღის ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი ფილმი, ჟან-ლუკ გოდარის სრულმეტრაჟიანი დებიუტი — პარადოქსულად წყვეტილი და ამავე დროს მთლიანიც. „უკანასკნელ სუნთქვაზე“ საფუძვლად დაედო გოდარის მრავალწლიან შემოქმედებით თანამშრომლობას ოპერატორ რაულ კუტართან, რომლის გარეშე ახალი ტალღა სრულიად სხვაგვარი იქნებოდა. იმ დროისთვის გოდარს ოპერატორული ტელეჟკის შესაძენად თანხა არ ჰქონდა, ამიტომ კუტარი ფილმს იღებდა ბორბლებიან სკამზე მჯდომარე, გადაადგილებით.

ტარკოვსკი ამ ფილმს განსაკუთრებით აფასებდა და მას რეჟისურის ლექციებში მოიხსენიებდა, როგორც ნოვატორული და წარმატებული მონტაჟის მაგალითს:
„იქ მსახიობის მოძრაობა მოკლე კადრებში ათეულობით გეოგრაფიულ ადგილასაა დამონტაჟებული, მაგრამ თითქოს ერთიან მოძრაობად აღიქმება. კლასიკური მონტაჟის თვალსაზრისით ეს სრულიად შეუძლებელია. ავტომობილში მიმდინარე დიალოგი ისეა შეკრული, რომ მასში მყოფი ადამიანები ლოგიკურად საუბრობენ და თითქოს არც ერთი ფრაგმენტი არ არის ამოღებული, მაშინ როცა ქუჩების ფონები, რომლებზეც ისინი მოძრაობენ, საშინელი სისწრაფით ‘ხტება’ — თითქოს დროის მთლიანი წუთები, საათები, მონაკვეთები იყოს ამოჭრილი. ყველაფერი მიდის კლასიკური მონტაჟის კანონების დარღვევით“.

ვერცხლის დათვი საუკეთესო სარეჟისორო ნამუშევრისთვის.