სამართებელზე მორბენალი

ფილმი, რომელიც ჩვენთან ხშირად ჩნდება საუბრისას — არამხოლოდ როგორც კლასიკა, არამედ როგორც ნამდვილი კინემატოგრაფიული ფენომენი.
დროისათვის უცვლელი სამეცნიერო ფანტასტიკა, რომელიც აჩვენებს რეჟისორის ფაქიზ ოსტატობას, ხდება პირველი ნიმუში კიბერპანკის ჟანრში და უბრალოდ — ლამაზი და ჭკვიანი კინო.
გადაღებულია ფილიპ დიკის რომანის „ოცნებობენ თუ არა ანდროიდები ელექტროცხვრებზე?“ მიხედვით.

სიუჟეტის ცენტრშია ლოს-ანჯელესის პოლიციის სპეციალური დეპარტამენტის დეტექტივი რიკ დეკარდი, რომელსაც დაევალა იპოვოს და გაანადგუროს გაქცეული რეპლიკანტები — ადამიანისმაგვარი ბიორობოტები, რომლებიც შექმნილნი იყვნენ მძიმე და სახიფათო სამუშაოებისთვის.

ფილმის სულ შვიდი ვერსია არსებობს, თუმცა ძირითადი მხოლოდ ორიად მიიჩნევა:
— ორიგინალური ვერსია (1982) ბედნიერი დასასრულით, რომელიც კრიტიკოსებმა ცუდად მიიღეს და კომერციულადაც წარუმატებელი აღმოჩნდა;
— და რეჟისორის ვერსია (1992) ღია ფინალით, რომელიც „The Guardian“-ის მიერ გამოკითხული სამეცნიერო წრის სამოცი წარმომადგენლის აზრით, საუკეთესო სამეცნიერო-ფანტასტიკურად ფილმად დასახელდა ისტორიაში.

ჩვენ ვაჩვენებთ სწორედ ამ უკანასკნელ ვერსიას — ე.წ. Final Cut, რომელიც შეიცავს რეჟისორის ვერსიას და დამატებით რამდენიმე სცენას.