ასტეროიდების ქალაქი

გამოგონილი ქალაქი, აგებული ასტეროიდის კრატერთან ახლოს, ყოველ წელს მასპინძლობს ახალგაზრდა ასტრონომების კონგრესს. თუმცა ამჯერად ყველაფერი არასწორად მიდის: მონაწილეები პატარა სახლებში, კაქტუსებსა და დეკორაციებს შორის აღმოჩნდებიან და განუსაზღვრელი ვადით კარანტინში რჩებიან.

ამჯერად ანდერსონი თავის ისედაც ხელოვნურ სამყაროს განგებ კიდევ უფრო ხელოვნურად აწყობს: გმირებს კარგად ესმით, რომ ისინი ფილმში თამაშობენ, ჩვენ კი დროდადრო ვხედავთ შავ-თეთრ დრამატურგს — ადგილობრივ დემიურგს. პერსონაჟების მოჩვენებითობა თითქმის ისევე ძლიერია, როგორც „ტრუმენის შოუში“. ერთი შეხედვით, თითქოს რეჟისორი იმეორებს საკუთარ თავს: ისევ საყვარელი ბავშვები, იგივე მსახიობები (თუმცა ბილ მიურეი ამჯერად არ მონაწილეობს — კოვიდი ჰქონდა, ეს ანდერსონის პირველი ფილმია მის გარეშე), ნაზი პასტელური ფერები, შაქარივით რეალობა.

მაგრამ თუ დააკვირდებით, დაინახავთ: ჩვენ ვუმზერთ სამყაროს, რომელიც უკვე განწირულია — და მაინც გვიყვარს ის.