ანომალიზა

დაღლილი და გულწრფელად მოსაწყენად წარმოსახული მთავარი გმირი უცხო ქალაქში კონფერენციაზე ჩამოდის. მის გარშემო სამყარო ერთგვარად არამკვეთრ მასად გადაიქცევა — ადამიანები მის აღქმაში (პირდაპირი მნიშვნელობითაც) ერთი და იმავე უემოციო მამაკაცის ხმებით ლაპარაკობენ. სწორედ ამ მონოტონურობაში სასწაულად ეჩვენება ქალი, სახელად ლიზა, რომლის ხმა ის მოულოდნელად გამოყოფილად, განსხვავებულად ისმენს. ეს მისთვის ნამდვილ საოცრებად იქცევა — ანომალიად.

მნიშვნელოვანია აღვნიშნოთ, რომ „ანომალიზა“ თოჯინური ანიმაციაა — რაც, უცნაურად კი არ იყოს, პირიქით, რეალიზმს მატებს. ვინ თუ არა თოჯინები უკეთ გამოხატავენ შეზღუდულ, მორცხვად გაშეშებულ ადამიანებს? რეკლამის ავტორებმა „ანომალიზას“ „სიურეალისტური ნეორეალიზმი“ უწოდეს — ჟანრის მართლაც შესანიშნავი აღწერა, რომელშიც ჩარლი კაუფმანი მუშაობს. ის იშვიათი სცენარისტია, რომლის სახელი ფილმის შესახებ ხოლმე რეჟისორზე მეტს ამბობს. კაუფმანი დარწმუნებულია: ერთადერთი გზა, რომ იყო საინტერესო — ისაუბრო ერთადერთ საკითხზე, რომელიც ნამდვილად კარგად იცი, ანუ საკუთარ თავზე. თუნდაც (და განსაკუთრებით!) მაშინ, როცა ხარ ასაკოვანი, უინტერესო მიზანთროპი.

და კიდევ — ამ ფილმში არის სექსის სცენა, და მიუხედავად იმისა, რომ ეს თოჯინური ანიმაციაა, ის ერთ-ერთი ყველაზე გულწრფელი და რეალისტური სცენაა, რაც ოდესმე გვინახავს.