ანომალიზა

დაღლილი და გულწრფელად მოსაწყენად მჯერა საკუთარი თავის გმირი უცხო ქალაქში კონფერენციაზე ჩადის. მის ირგვლივ სამყარო ერთგვარად იშლება გაუგებარ მასად, ხოლო ადამიანები მის აღქმაში (პირდაპირი მნიშვნელობით) ერთსა და იმავე გამოუხატავი მამაკაცის ხმაზე ლაპარაკობენ. როცა მოულოდნელად ის ქალის — ლიზას — ხმას გაიგებს, ეს ნამდვილი სასწაულია, ნამდვილ ანომალიად იქცევა.

მნიშვნელოვანია გვესმოდეს, რომ „ანომალიზა“ თოჯინების ანიმაციაა, რაც, როგორც უცნაურად არ უნდა ჟღერდეს, მხოლოდ ზრდის მის რეალიზმს — ვინ შეძლებს უკეთესად განასახიეროს ის ადამიანები, რომლებიც შეზღუდულები, მძიმედ გაშეშებულები და სევდიანად მოუხერხებლები არიან, თუ არა თოჯინები?
რეკლამაში „ანომალიზა“ აღწერეს, როგორც „სიურეალისტური ნეორეალიზმი“ — ვფიქრობ, ეს შესანიშნავი განსაზღვრებაა ჟანრისთვის, რომელშიც კაუფმანი მუშაობს. ის იშვიათი სცენარისტია, რომლის მონაწილეობაც ფილმზე ხშირად უფრო მეტს გვეუბნება, ვიდრე თავად რეჟისორის სახელი. კაუფმანი დარწმუნებულია: ერთადერთი გზა, იყო საინტერესო, არის ის, რომ ისაუბრო ერთადერთ რამეზე, რაც ნამდვილად იცი — საკუთარ თავზე. თუნდაც (და განსაკუთრებით!) მაშინ, როცა შენ დაბერებული და თითქოს უინტერესო მისანტროპი ხარ.

და კიდევ, ამ ფილმში არის სექსის სცენა, და მიუხედავად იმისა, რომ ფილმი თოჯინურია, ეს ყველაზე ნამდვილია ყველა ნანახი სცენას შორის.