შვედური სიყვარულის ისტორია

როი ანდერსონის ერთ-ერთი ყველაზე წარმატებული ფილმი (არ აურიოთ უეს ანდერსონსა და პოლ თომას ანდერსონთან!) მოზარდულ სიყვარულზე — ისეთი ნაზი, სუფთა და უმანკო, როგორიც თავად თემაა. ფილმს შვედურ „რომეოსა და ჯულიეტას“ ადარებენ, თუმცა, ჩემი აზრით, ის სხვა რამეზეა. ბავშვებთან ყველაფერი რიგზეა — პრობლემა დიდებთანაა. სწორედ ისინი აქცევენ ისტორიას ტრაგედიად, ისინი თავადვე იმწყვდევიან ჩიხში და ვერ ახერხებენ ბედნიერებას.

ბავშვები თავიანთ ჩუმ, დაფარულ ცხოვრებას ცხოვრობენ და სექსუალური აღზრდის საკითხებსაც დამოუკიდებლად უმკლავდებიან. მით უმეტეს, რომ არც особо არის, ვის მიმართონ: ნათესავები ან კარიკატურულად ბურჟუაზები არიან, ან ნევროტიკები. და საერთოდაც, საკუთარ ცხოვრებაში ისეა ყველაფერი არეული, თითქმის როგორც ჩეხოვის გმირებთან.

ბავშვებს ყველაფერი მორიდებულად და ბუნებრივად გამოსდით. ცარიელი ბინა, კასეტიანი მაგნიტოფონი, ფლაკონში ჩამოსხმული ალკოჰოლი, ორი მოკრძალებული ჭიქა... დილით კი ისინი ბედნიერად ხტუნავენ საწოლზე, რის დროსაც მათ გმირის მამიდა წაასწრებს.

„შვედური სიყვარულის ისტორიას“ როი ანდერსონმა ჯერ კიდევ კინოშკოლის დამთავრებამდე გადაიღო, როცა თვითონ, რა თქმა უნდა, თავისი გმირებზე უფროსი იყო, მაგრამ არც თუ ბევრით.